به نام خالق فرصت ها

من آبیم و تو سرخیِ آن قسمت از اوقیانوسی که به آسمان می ریزد. بنفشه هایی که در چشمهام کاشتی جهان را باغ فکر می کنند. باغ فصل های روشن و معطری که همیشگیند. بنفشه ها که از طول عمر خط سرخ بی خبرند، بنفشه ها که از تماس آب و آسمان، شراره های نوردر ذهن کوچک و سپیدشان نقش بسته است، کجا بدون آفتاب و خط سرخ، خطی از سکوت سرد و تیرگی، نگاه پر شتاب و گیج و ساده شان را اسیر ننماید؟ بنفشه های حِلالی، سرشار از لطافت شعرهایی که فرشتگان از بر می کنند،چگونه سنگینی ضمخت خطهای تند و بی حصار شب را، شکسته براندام پاکشان تاب بیاورند؟ چگونه باور سپید و نرمشان از آن باغ_فصلهای شاد و پر تپش، در سردهای ممتد و سکونِ خیره بر هجوم فصلهای درد گم شود. کاش خط سرخ تند آب و آسمان نمی شدی و دستهات... دستهات نمی نشاند در دو چشم من ، ریشه ی بنفش عشق آفتاب و خاک را.

سلام مردم کوتاه،سلام مردم بلند، من از ناکجایی می آیم که هیچ کس بلند نیست و هیچکس کوتاه نیست و اصلا قد نیست و اصلا اینها که هست نیست...

...

وقتی خدا دریا بود آسمان غرق شد ( عشق جا مانده از آفتاب است و ماهی ها پرواز می دانند)پایم به آسمان باز شد که خدا کشفم کرد.

...

به آزاده نگفتم. قاعده ام دیر شده است. تمام قاعده ها را می شکنم مگر، آزاده ی شکسته ی محکمِ ایستایم را دوست دارم، مادر محکم شکسته ی ایستایم را دوست دارم.می دانی این حس از دسته صندلی ها و تخته سبزهای هنرمند و بغض های زن که در کودکیم شکست دودش بلند شد چشمها سوخت.من بزرگم خدا می داند. فقط من می توانم قاعده ام دیر شود، دور شود، و آزاده باز دوستم بدارد...و مادر باز برایم لالایی بخواند.

...

به سگ سیاهی که می خواهد مرا گاز بگیرد، رنگهای قرمزی که نباید بپوشم، خدایی که باید بپرستم، فکر نمی کنم. تمام کودکیم رابا شعر درآمیختم و به دوستت دارم هایی که هرگز به من گفتی فکر می کنم. فکر می کنم، فکر می کنم، فکر می کنم و در آخر کشف می کنم:

به صدایت بندم

و سکوتت تمام پرواز است.

تذکر:

1_ در مادر محکم شکسته ی ایستایم را دوست دارم، محکم با علامت سکون روی م آخر خوانده شود لطفا.

2_ این پست شامل هیچ شعری نیست.

یا حق

¤ نویسنده:میتراآزاده